Η Συμφωνία των Πρεσπών, όπως φώναζε η πλειοψηφία των Ελλήνων πριν ολοκληρωθεί, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μεγάλο εθνικό λάθος, που φέρει τις υπογραφές Τσίπρα-Κοτζιά. Η ΝΔ από την πρώτη στιγμή επεσήμανε ότι άπαξ και μπουν οι υπογραφές στο κείμενο, οι όροι δεν αλλάζουν και η Ελλάδα δεσμεύεται. Είναι φανερό από το κείμενο της συμφωνίας, ότι δώσαμε τα πάντα και δεν πήραμε τίποτα.  

Ο Τζων Κέννεντυ είχε πει ότι: «Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά της ισορροπίας ανάμεσα στο δυσάρεστο και το καταστροφικό». Παραφράζοντας τον Αμερικανό Πρόεδρο, θα έλεγα ότι η πολιτική είναι η τέχνη του να μπορείς να πετύχεις αποτελέσματα που θα ικανοποιούν τους περισσότερους. Θυμάμαι Υπουργούς και Βουλευτές της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να επιχαίρουν κατά την ψήφιση του καταστροφικού νόμου της απλής αναλογικής για την αυτοδιοίκηση, επιμένοντας ότι «…δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα, θα έχουμε ευρύτατες συναινέσεις, δεν είναι κομματικά τα προβλήματα των δήμων, οι περισσότερες αποφάσεις θα ψηφίζονται με ομοφωνία…»

Μετράμε σήμερα δεκαεπτά μέρες κατάληψης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ομάδα από 10 έως 80 άτομα, όχι όλοι φοιτητές, εμποδίζουν τελικά «με το έτσι θέλω» το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας να λειτουργήσει. Κοντά σε αυτούς και λίγοι καθηγητές που συμβάλουν στο κλίμα πόλωσης και πολιτικής αντιπαράθεσης, με το πρόσχημα ότι «μάχονται» για την ανώτατη εκπαίδευση.Η μάχη όμως για το πανεπιστήμιο της γνώσης, της έρευνας, της καινοτομίας, και όχι της ανομίας και της βίας δίνεται και κερδίζεται με διάλογο, καταθέσεις απόψεων και μεταρρυθμίσεις.

Τα πρόσφατα απαράδεκτα φαινόμενα κατάληψης στην Πρυτανεία του Α.Π.Θ, του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, προκάλεσαν αγανάκτηση και προβλημάτισαν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, για ακόμη μία φορά. Μίας κοινωνίας πιο ώριμης από ποτέ, η οποία έχει εκφραστεί ως προς την ποιότητα της ανώτατης εκπαίδευσης, που επιθυμεί για τις νεότερες γενιές. Εκείνοι που αναστατώνουν αυτές τις μέρες το χώρο του Α.Π.Θ, απέδειξαν ότι έχουν την πιο στάσιμη και συντηρητική αντίληψη, τόσο για το πανεπιστήμιο, όσο και για την έννοια «ελευθερία». Πιστεύω ότι, σήμερα συντηρητικός είναι όποιος στηρίζει αυτό που δεν πρέπει να συντηρηθεί και προοδευτικός όποιος θέλει να το αλλάξει.

Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, στον τρόπο στελέχωσης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, βλέπουμε πολλές κοινές αναφορές από κορυφαίους ιστορικούς και πολιτικούς αναλυτές μέχρι την Έκθεση Πισσαρίδη του 2020. Σύμφωνα με αυτές, από την σύσταση του ελληνικού κράτους το 1823 και μετά, η δημόσια διοίκηση δεν φαίνεται να λειτούργησε ως θεμέλιο ενός αποτελεσματικού κράτους - δικαίου, αλλά ως φυτώριο ενός πελατειακού πολιτικού συστήματος, το οποίο κράτησε τη χώρα επί δεκαετίες σε λειτουργία χαμηλών ταχυτήτων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις μαζικές και χωρίς κριτήρια προσλήψεις και μονιμοποιήσεις στο δημόσιο, οι περισσότερες ως δια μαγείας κοντά σε προεκλογικές περιόδους.